Donderdag 1 februari gaan Roan en ik weer naar Kenia, dit keer gaan we voor 2 weken. We hopen daar een stukje van God zijn enorme liefde te laten zien.
In juli 2017 zijn Roan en ik voor het eerst naar Kenia gegaan (klik hier om meer te lezen over dat avontuur) dit was een enorm avontuur waar God ons enorm heeft uitgedaagd en waar we heel veel hebben mogen leren. Ik wil in deze blog jullie graag wat vertellen wat ik hier persoonlijk heb geleerd en ik wil graag met jullie vooruit blikken naar wat wij verwachten te gaan doen in Kenia .
Leven in volle afhankelijkheid van God.
In Nederland hebben wij wel eens het idee dat de God in Afrika een andere God is dan die in Nederland. We zien de uitgebreide verslagen van wonderen die daar gebeuren: genezingen, wonderbaarlijke voorzieningen en noem maar op. We zien dit wel steeds meer in Nederland gebeuren, maar toch lijkt het alsof er een wereld van verschil zit tussen Afrika en Nederland .
Hoewel ik in Kenia enorm mooie wonderen heb gezien durf ik te zeggen dat de God in Kenia het zelfde is als die in Nederland. Het grote verschil tussen hier en daar was niet Gods hart maar mijn eigen hart .
Op het moment dat Roan en ik het vliegtuig in stapte lieten wij alles achter wat bekend en veilig was en kozen wij er voor om in volledige afhankelijkheid van God te gaan. Iets wat ik enorm spannend vond om te doen. We hadden geen idee in wat voor gezin we opgenomen zouden worden en wat we zouden gaan zien en doen. Het enige wat we zeker wisten was dat God met ons mee ging. Op momenten waar ik normaal in Nederland was terug gestapt of een veiligere weg had gekozen, had ik nu geen keus en moest ik mee gaan in de flow van Gods Geest.
Deze 10 dagen heb ik de meest prachtige wonderen mogen zien . Niet omdat de grond meer gezalfd is in Afrika. Niet omdat de mensen anders zijn in Afrika . Niet omdat God anders is in Afrika. Nee mijn hart was anders in Afrika .
Mijn verlangen is om die hartgesteldheid altijd te hebben . Niet alleen in Afrika maar ook in Nederland. Hoewel het mij steeds meer lukt om in volle afhankelijkheid te leven is het toch altijd heel makkelijk om naar het bekende en veilige te grijpen. Mijn verlangen is om steeds meer te leren om in volle afhankelijkheid te leven van Hem .
Niet mijn woorden maar zijn kracht.
1 Korinthe 2: 1-4
ik, broeders, als ik tot u ben gekomen, ben niet gekomen met uitnemendheid van woorden, of van wijsheid, u verkondigende de getuigenis van God.
Want ik heb niet voorgenomen iets te weten onder u, dan Jezus Christus, en Dien gekruisigd.
En ik was bij ulieden in zwakheid, en in vreze, en in vele beving.
En mijn rede, en mijn prediking was niet in bewegelijke woorden der menselijke wijsheid, maar in betoning des geestes en der kracht;
Wie mij een klein beetje kent, weet dat ik in mijn steenkolen Engels mij wel aardig kan redden op vakantie of in de communicatie met buitenlanders. Alleen om een hele preek te houden in het Engels was toch wel een hele grote uitdaging voor mij.
Deze tekst die hier boven staat heeft mij in Kenia enorm bemoedigd en heeft zich enorm bewezen. Vaak wist ik voordat ik het podium op ging niet wat ik zou zeggen of hoe ik dat ging zeggen. Wat ik simpel leerde om te doen was bidden, bidden tot God: “Niet mijn woorden, niet mijn wijsheid, maar uw kracht”. En elke keer als wij wat vertelde kwam zijn aanwezigheid en voelde het alsof we onder een open hemel stonden. We zagen God krachtige wonderen doen. En God vulde mijn mond steeds weer met Zijn woorden waardoor ik altijd een boodschap kon over brengen.
Wat gaan we doen als we weer naar Kenia gaan ?
Eerlijk gezegd heb ik geen flauw idee wat we deze keer gaan doen. We stellen ons beschikbaar op en laten ons leiden door Gods geest . We hopen weer het evangelie te vertellen in de sloppenwijken van Nairobi en daarna in de buitengebieden. Dit doen we door uit te delen van dat wat we voor niks hebben gekregen.
Dandora
Dit jaar hopen wij ook het goede nieuws te kunnen verkondigen op Dandora . Dit is de grootste vuilnisbelt van Afrika en is berucht omdat bendes daar de macht hebben . Het is een enorm donkere plaats waar verkrachtingen, moorden en drugsgebruik aan de orde van de dag is. In het programma Trippers van BNN gaat Tim Hofman daar heen om een documentaire te maken . Toen ik deze documentaire zag raakte dat mijn hart en als God het ons toe laat, willen wij daar heen gaan om deze mensen te omhelzen met Jezus liefde .
Verliefd op Afrika
Nog even over de titel van deze blog. Vroeger vond ik Afrika maar saai en iets waar een standaardchristen een keertje heen ging. Niks voor mij dus. Maar ik moet toegeven, sinds de eerste dag dat ik in Kenia was ben ik verliefd geworden op Afrika . Op de mensen. de cultuur, de natuur en alles wat daar bij hoort. Maakt dat van mij een cliché christen ? Ik weet het niet.
Gebed
Bidden jullie met ons mee dat we veel harten mogen raken als we in Kenia zijn ?
een tijdje geleden mocht ik voor Xpedition Glory een stukje van mijn getuigenis delen hoe God mijn leven op zijn kop zette. hierbij het resultaat.. Xpedition Glory Is een site die een missie heeft om 1000+ getuigenissen te verzamelen zodat die getuigenissen andere mensen weer kunnen bemoedigen . neem eens een kijkje op hun website of volg hun Facebook pagina .
Ik ben inmiddels al een paar weken terug uit Kenia en het leek mij leuk om met jullie te delen wat Roan en ik zoal hebben mee gemaakt. Nynke heeft mij geïnterviewd en hoewel het heel moeilijk is om alles wat we beleeft hebben op papier te zetten is het voor een groot deel toch gelukt. Als je nog vragen hebt stel ze maar ! veel plezier met lezen
Luuk Salomons
Interview door : Nynke Sikkema
Het begon op donderdag 13 juli. Toen gingen wij met het vliegtuig. Eerst naar Turkije en toen naar Kenia. Om twee uur ’s nachts (14 juli) kwamen we in Kenia aan en we zouden om vijf uur worden opgehaald door de bisschop die ons had uitgenodigd.
Hoe kwam die bisschop daartoe om jullie uit te nodigen?
Hij had mijn vriend benaderd, en dat is via via gegaan.
Op vrijdag de 14e om zeven uur was hij, die bisschop er nog niet. We dachten, nou worden we nooit meer opgehaald, nu hebben we een probleem. Zijn telefoon stond ook uit dus we konden hem niet bereiken.
Wat waren jullie van plan om in Kenia te gaan doen?
Tja, de eerste drie dagen zouden we in Nairobi blijven. Een school bezoeken, de sloppenwijken en op zondag zouden in twee verschillende kerken gaan preken, mijn vriend en ik in de andere. We zouden we een openluchtbijeenkomsten gaan doen. En op maandag, zo was het plan, zouden we dan vertrekken naar de boerendorpjes, ene rit van zeven uur, meer landinwaarts. We wisten nog niet wat we daar precies zouden gaan doen.
Werden jullie uiteindelijk nog opgehaald?
Nee, we keken naar het adres dat op de uitnodiging stond. Dat was een straat in Huruma. Geen idee wat Huruma was dus we wenkten een taxi en we vroegen of hij ons daar heen wou brengen.
Langzamerhand kwamen we erachter dat dat midden in de sloppenwijken is van Nairobi. Toen werd ik wel een beetje bang, ik had van iedereen gehoord dat je daar niet als blanke moest komen zonder begeleiding. We hadden twee dikke tassen bij ons en ik dacht als we hier eruit worden gezet hebben we een dik probleem. En toen belde nog tijdens de taxirit de bisschop ons. Gelukkig. Toen hij erachter kwam dat wij al onderwerg waren zei hij dat we meteen de telefoon aan de taxichauffeur moesten geven en de bisschop legde de chauffeur uit waar die moest zijn. Zo kwamen we aan. De bisschop had zich in de dag vergist, dacht dat we een dag later kwamen.
De bisschop woonde in een krakkemikkig flatje, samen met vrouw en vijf kinderen. Na drie uurtjes daar geslapen te hebben gingen we onderwerg naar een groep kinderen die op schoolreisje was, in één of andere dierentuin/speeltuin. We gingen erheen met openbaar vervoer, in een klein volgestouwd busje, vier mensen per twee stoelen en keiharde muziek. We kwamen er aan, de kinderen zaten al op ons te wachten en wilden aan ons voelen en met ons op de foto. De meesten van hen hadden nog nooit een blanke gezien. Deze kinderen kwamen uit de sloppenwijken waar het onveilig is voor blanke mensen. De school stond onder leiding van een kerk, DestinyKids RescueCenter, zo heette de school. Voor het schoolteam was het belangrijk dat er eindelijk eens blanken uit het Westen bij hen op bezoek waren, want dan konden wij referent voor hun zijn voor vrijwilligers die zij voor hun school nodig hebben.
Kinderen DestinyKids RescueCenter
Zaterdag de 15e gingen we mensen in de sloppenwijken bezoeken. In Huruma en nog in Kibera, slechts 2,5 vierkante kilometern groot, met zo’n miljoen inwoners. Eén van de de grootste sloppenwijk ter wereld. Die mensen verdienen ongeveer 1 dollar per dag. Het voelde onwerkelijk om daar doorheen te lopen, dat mensen zo kunnen leven in zulke armoede. We moesten dichtbij de bisschop/gastheer (Ev. Gemeente) blijven lopen ivm veiligheid. We werden spontaan door meerdere mensen in hun huisje uitgenodigd. We mochten voor ze bidden, dat boden wij aan. De mensen vonden dat fijn en wilden dat graag. Ik had geen idee of deze mensen een gelovige achtergrond hadden, maar ze vonden het fijn. We baden voor zieken en om voorzieningen. Veel mensen zeiden dat ze genezen waren maar we vroegen ons af of dat waar was, omdat mensen vaak ook dingen zeiden om ons goed te doen voelen, dat is hun cultuur.
Een sloppenwijk in Nairobi
’s Avonds hadden we een openluchtbijeenkomst. In het midden van Huruma zetten men een paar geluidsboxen buiten neer, en een keyboard, wat zangers en dansers, en zo gingen ze een feestje bouwen. De hele sloppenwijk loopt dan uit. Tijdens deze muziek, vrolijkheid en euforie moest ik opeen heel erg huilen. Ik denk dat ik daar ervoer hoeveel liefde ik voor die mensen had.
Bidden voor de zieken
Na de muziek ging mijn vriend Roan preken en we deden een oproep om je leven aan Jezus te geven. Meerdere mensen die we de handen oplegden, werden genezen. Eén man gaf zijn leven aan Jezus. Dat was nog het grootste wonder. Genezingen: mensen die moeilijk liepen en weer beter liepen. Het waren niet zomaar duidelijke genezingen, ze zeiden zelf dat het beter ging. We hebben later wel duidelijker genezingen waargenomen. Ik ben echter wel wat voorzichtig hierover v.w.b. ‘claims’.
Zondag 16 juli. De dienst begint om 7 uur ’s morgens en duurt tot 2uur ’s middags. Iedereen komt niet even op tijd hoor! Tijdens de dienst en tijdens mijn hele reis keerde één bekend zinnetje (uit de film Lion King!) steeds weer terug, omdat ik het hoorde of omdat het als zin steeds in mijn hoofd was: Hakuna matata. Ik heb geen zorgen!
Even later die ochtend ging ik naar een andere kerk, terwijl mijn vriend bij de eerste kerk bleef. In die kerk ging ik preken. De dag ervoor had ik me erg ongerust gemaakt over de preek die ik zou houden. Want ik was zo overweldigd door alles wat ik zag en wat er gebeurde dat ik me vertwijfeld afvroeg: wat kan ík hier brengen? En mijn Engels is ook niet zo heel goed. Wat verwachten ze wel niet van mij? En wat hebben ze nodig om te horen? Toen ik me daar zo ongerust over maakte kwam het zinnetje hakuna matata in mijn hoofd op. Dat hielp, ik besloot om me geen zorgen te maken.
Ik was al mijn uitgetypte voorbereiding kwijt. Ik ging leeg naar die kerk toe. En toen was ik daar. Er waren veel toespraken van verschillende mensen en toen moest ik nog spreken.
Kerk in Huruma
Wat heb je daar gezegd?
Samen met een vertaler stond ik op het podium. Ik had tijdens het tolken iets meer tijd om na te denken. Ik besloot om het over de bovennatuurlijke vrede van God te hebben. De vrede die alle verstand te boven gaat. Aan de hand van mijn eigen ervaring, dat ik lang op zoek was geweest naar het zoeken van die vrede en hoe ik die gevonden had en dat ik me gisteren nog had lopen zorgen maken maar mijn rust terugvond en dat ik zonder die vrede ook niet naar Kenia had gekund. Dat die vrede ook als wapen kan worden gebruikt voor de storm waar je in zit. Als je in de Bijbel leest dat Jezus slaapt in een boot temidden van de storm, dan spreekt Hij spreekt die storm toe vanuit de kracht die die vrede Hem schonk. De duivel probeert ons die vrede af te pakken, door armoede, terrorisme en zorgen.
Preken
Na mijn preek gaven ze me allemaal kadootjes, een Massai-kleed kreeg ik om en vrouwen dansten en joelden om mij heen! Mijn vriend kwam net op dat moment binnenlopen, die dacht dat ik op dat moment uitgehuwelijkt werd of zoiets, of een kroning. Hij snapte er niks van. Ik voelde me enorm opgelaten, want zij hebben weinig en ik veel, en zij geven mij van alles.
Elke keer als ik ergens ging preken werd er de mededeling bij gedaan dat ik nog single was. Ook zoiets geks.
Als we bij een meeting waren wilden de kinderen steeds bij ons zijn. Maar de pastors probeerden hen bij ons weg te halen, want het is daar heel erg een volwassenencultuur. Wij zeiden steeds dat het prima was dat de kinderen bij ons waren. Later gaven de pastors aan dat ze daarin van ons geleerd hadden, hoe belangijk kinderen zijn in Gods koninkrijk.
Bidden voor de kinderen
Elke plek waar we heengingen gingen we bidden voor de kinderen, hen de handen opleggen en ze zegenen.
Maandag de 17e gingen we bij de school langs. Daar gingen we voor de kinderen bidden en wat vertellen over waar we vandaan kwamen. Daarna gingen we Nairobi-centrum in, dat was in één keer heel westers. We huurden daar een auto en zijn naar de country-side gereden en stopten in een dorpje dichtbij Kitali, vlakbij de grens met Uganda. Daar woonde de vader van onze gastheer. We kwamen daar nogal laat aan en konden daar alleen maar slapen. We waren samen met onze gastheer en een referent op tournee.
DestinyKids RescueCentre
De volgende ochtend, dinsdag, werden we uitgenodigd door de buurman en kregen we hele vieze rotte melk. Dat is voor hen een lekkernij, en we moesten het natuurlijk uit respect opdrinken. Echt vies, een soort karnmelk. Na het eten gingen we weer onderweg, naar een dorpje bij Bungoma in de buurt. Daar was een kleine gemeente waar we gingen preken. Daar hebben we voor de zieken gebeden en duidelijk uitgelegd dat ze moesten testen of ze beter waren geworden. Voor malaria en HIV hebben we gebeden. Het is daar nogal de cultuur dat ze denken dat als ze niet beter worden, dat het dan aan hun geloof ligt, en daarom zeggen ze dan maar dat ze beter zijn geworden. We hebben hen uitgelegd dat het belangrijk is om er eerlijk over te zijn en dat het niet aan hun geloof ligt en dat we met alle liefde nog een keer bidden. In dat dorp mochten we een eigen boom planten, als herinnering want zij zagen het als een mijlpaal dat er westerlingen waren geweest in hun dorpje.
Boompje planten
Diezelfde dag kwamen we ook in een dorpje waar nog nooit een blanke was geweest. De kinderen bléven ons maar aanstaren. In dat dorp was veel hekserij. Dat hadden wij gehoord van onze gastheer. Veel mensen in dat dorp gingen voor genezing en rust naar heksendokters. We merken tijdens het preken dat mensen schuw en afwachtend waren. Ik had het gevoel dat ons praten totaal geen nut had. Ze stelden zich er niet voor open, dus toen hebben wij geroepen dat de zieken naar voren mochten komen om voor te bidden en dat we een krachtiger God hadden dan alle heksendokters bij elkaar. Toen kwamen er in een keer heel veel mensen. Na voor een paar zieken te hebben gebeden was het in één keer heel gemakkelijk om het evangelie uit te leggen. Dat Jezus voor hun zonden was gestorven, de enige was die rust kon geven en dat Jezus de weg naar God had vrijgemaakt.
Kinderen die voor het eerst in hun leven een blanke zien
Die woensdag 19 juli zijn we naar een school en een viertal kerkjes geweest in vier dorpjes. Met ongeveer twintig leden. We moesten in al die kerkjes ongeveer elk een half uur preken. In één kerkje was een man met een gebroken rug, die alleen maar met een stok nog wat kon lopen. Na één keer bidden zei hij dat het wel oké was, daarna zeiden we dat we wilden doorbidden tot hij weer echt goed kon lopen. Dat is gebeurd. Na vijf keer bidden kon hij lopen zonder stok, en weer met zijn heupen draaien. Toen we weggingen kregen we van de dankbare man een kip kado en boomvruchten.
De volgende dag reageerden de kinderen minder terughoudend. En veel volwassenen en kinderen gaven hun leven aan Jezus. En voor de zieken hebben we gebeden.
Veel gaven hun leven aan Jezus en we mochten voor ze bidden
Die avond gingen we weer naar een ander dorp om te overnachten. We lieten die vier dorpjes achter ons. We sliepen bij een pastor met een groot huis en een school achter het huis. In huis liepen kippen rond, anders zouden ze worden gestolen, dus om vier uur werd je al wakker van de kippen! We mochten de volgende dag de kinderen op school over Nederland vertellen, en ook over Den Haag. Die stad kennen ze omdat daar een oud-leider van hen veroordeeld is.
een beetje interessant doen
Daarna gingen we naar Mount Elgon, een berg op de grens met Uganda. Hier hadden ze een kerk gesticht in de open lucht want er was nog geen geld voor een gebouw. De aanbidding was heel mooi, en ik merkte dat ik weer moest huilen (dat heb ik daar veel gedaan). Ze waren bezig na te denken over hoe die kerk te bouwen en ik vertelde hen dat kerkgebouwen natuurlijk prima zijn maar dat ze moesten onthouden waar het uiteindelijk om ging. Ik vertelde hun hoe we in nederland soms bezig zijn met kerkje spelen en onze grote gebouwen te onderhouden en dat wij daardoor soms zijn vergeten in nederland waar het echt om hoort te gaan in de kerk en dat is JEZUS
Mount Elgon
De 22e kwamen we in een kerk waar we merkten dat de verwachtingen enorm hoog gespannen waren. Ik heb toen verteld over 1 Kor. 2 waar staat dat zonder de kracht van God Paulus ook niks kon doen en zou staan trillen op zijn benen. Man-of-God-syndroom, daar leden veel mensen aan. Ik heb verteld nav Hand. 2 dat Gods Geest op álle vlees in uitgestort en niet alleen op ons of pastores. Ik was er een beetje zat van dat men dacht dat het van ons blanken of de bisschop of de pastoor afhankelijk was maar dat ook kinderen en vrouwen kunnen bidden voor genezing en dat daar ook voorbeelden van zijn. Toen heb ik gevraagd wie er ziek waren en of die de hand op wilden steken. Daarna vroeg ik de mensen naast hen om voor diegene te bidden. We hebben voorgedaan wat je kon zeggen en daarna lieten we het de mensen zelf doen. Er zijn er toen velen genezen. We hebben het ook gehad over de moeite die je daar bij kunt hebben, dat je niet geneest, en dat we dat zelf ook niet goed begrijpen. We hebben in deze kerk zelf niet voor iemand gebeden.
uitleg hoe we kunnen bidden voor de zieken
Hebben de gastheren ook wat van jullie kunnen leren?
Ja, dat kindereren belangrijk zijn. En dat je niet enorm hoeft te schreeuwen als je ergens voor bidt (voor genezing), dat je dat ook rustig kunt doen. En dat het belangrijk is om na te vragen wat er echt gebeurd is. Dat mensen daar eerlijk over leren worden. En dat je liefde en aandacht moet hebben voor mensen.
Wat hebben jullie van hen geleerd?
De manier waarop je gasten onthaalt, de gastvrijheid. Het leven zonder zorgen, in elke situatie. En de mate van geloof die ze hebben, dat ze al die dorpen bij langs gaan en dat God daarin dan wel voorziet.
Waarin dan zoal?
In geld voor benzine en een huurauto, ze hebben zelf ook niet veel geld.
Je bent nu een paar dagen terug. Ben je door deze reis veranderd, of wijzer of geloviger geworden?
Het voelt nu nog als een droom wat ik heb beleefd. Ik prak mijn leven heel makkelijk weer op alsof er niks gebeurd is, ik moet er nog acher komen wat God mij precies heeft geleerd. Een ding weet ik wel, dat het met een preek niet ligt aan mijn woorden, dat we als Nederlanders te veel stressen over voorbereiding en dat God je echt wel bijstaat op gevaarlijke plekken als Hij tegen je zegt dat je ergens moet gaan. Ook merk ik dat ik een beetje verliefd ben geworden op Afrika dus dit was zeker niet mijn laatste keer.
1 En het gebeurde, toen de menigte op Hem aandrong om het Woord van God te horen, dat Hij bij het meer Gennesaret stond.2 En Hij zag twee schepen aan de oever van het meer liggen; de vissers waren eruit gegaan en spoelden de netten.3 Hij ging aan boord van één van die schepen, dat van Simon was, en vroeg hem een eindje van het land af te varen, en Hij ging zitten en onderwees de menigte vanuit het schip.4 Toen Hij ophield met spreken, zei Hij tegen Simon: Vaar naar het diepe gedeelte en werp uw netten uit om te vangen.5 Maar Simon antwoordde en zei tegen Hem: Meester, wij hebben heel de nacht gewerkt en niets gevangen, maar op Uw woord zal ik het net uitwerpen.6 En nadat zij dat gedaan hadden, vingen zij een grote hoeveelheid vissen en hun net begon te scheuren.7 En zij wenkten hun metgezellen, die in het andere schip waren, dat zij hen moesten komen helpen. Die kwamen en zij vulden beide schepen, zodat zij bijna zonken.8 Toen Simon Petrus dat zag, viel hij neer voor de knieën van Jezus en zei: Heere, ga weg van mij, want ik ben een zondig mens.9 Want grote verbazing had hem en allen die met hem waren, bevangen, over de vangst van de vissen, die zij gedaan hadden;10 en evenzo ook Jakobus en Johannes, de zonen van Zebedeüs, die metgezellen van Simon waren. En Jezus zei tegen Simon: Wees niet bevreesd, van nu aan zult u mensen vangen.11 En nadat zij de schepen aan land gebracht hadden, lieten zij alles achter en volgden Hem.
Gooi je netten uit!
Ongeveer twee en een half jaar geleden heb ik er voor gekozen om openlijk mijn geloof te belijden in de kerk. Dit doen was een behoorlijke stap voor mij. Vlak voor Pasen 2014 gaf God mij op mijn hart dit te doen. Hoewel ik zelf gedacht had dat dit mijn leven niet zo zeer zou veranderen omdat ik voor die tijd ook al voor God had gekozen heeft het doen van belijdenis toch wel iets teweeg gebracht in mijn leven. Ik merkte dat God sinds dien ontzettend bezig was in mijn leven en dat ik steeds meer leer om hem te vertrouwen. Daarna kwam ik toch wel een beetje in een zwart gat terecht. ik was klaar met mijn opleiding en kon nergens werk vinden waar ik plezier in had. Ik snapte niet meer wat God’s plan met mijn leven was. Toen vroeg God ook aan mij om mijn netten uit te gooien door naar een christelijke jongeren conferentie te gaan. ik zag hier het nut niet van in en ik vond dat dit totaal niet bij mij paste en niet nodig was. Toch besloot ik op god te vertrouwen en ging ik heen. Het bijzondere was dat God daar mijn leven totaal op zijn kop heeft gezet en ik vanaf dat moment heb besloten om God volledig te volgen.
LUKAS 5: 4-5
4 Toen Hij ophield met spreken, zei Hij tegen Simon: Vaar naar het diepe gedeelte en werp uw netten uit om te vangen.5 Maar Simon antwoordde en zei tegen Hem: Meester, wij hebben heel de nacht gewerkt en niets gevangen, maar op Uw woord zal ik het net uitwerpen.
Simon was een ervaren visser en wist wat hij deed. na een hele nacht vissen en niks vangen kan ik mij voor stellen dat hij uitgeput moe en chagrijnig was. Misschien zelfs wel bezorgd hoe hij deze week eten op tafel moest brengen. toen hij daar zo bezig was zijn netten uit te spoelen kwam jezus op hem af en vroeg of hij een stuk van het land af kon varen zodat hij de menigte die hem volgde toe kon spreken.Simon deed dat . na dat jezus klaar was met het toe spreken van de menigte zegt hij tegen Simon ” Vaar naar het diepe gedeelte en werp uw netten uit om te vangen” Ik kan mij zo voor stellen dat Simon daar helemaal niet op zat te wachten. wat denkt die man wel niet op een diep punt is het veel moeilijker vis te vangen. en waarschijnlijk was het midden op de dag waardoor het ook lastiger was om vis te vangen. Toch besluit Simon om op deze man te vertrouwen en ook al snapt hij het niet en vindt hij het raar of stom hij gaat naar het diepe water en werpt zijn netten uit.
LUKAS 5: 6-7
6 En nadat zij dat gedaan hadden, vingen zij een grote hoeveelheid vissen en hun net begon te scheuren.7 En zij wenkten hun metgezellen, die in het andere schip waren, dat zij hen moesten komen helpen. Die kwamen en zij vulden beide schepen, zodat zij bijna zonken.
Wat hier gebeurt is heel bijzonder en opmerkelijk.
Nadat Simon besluit om niet meer op eigen inzichten te vertrouwen maar om op Jezus te vertrouwen gebeurt er een wonder. Dit is een principe wat je overal in de bijbel ziet terug komen dat waar mensen stoppen om op zich zelf te vertrouwen en uit hun veilige comfort-zone te stappen ze Jezus de ruimte geven om aan het werk te gaan.En dat er op die momenten wonderen gebeuren . ik geloof dat dit nog steeds zo werkt en dat God ons elke keer weer uit daagt om uit onze comfort-zone te stappen op Hem te vertrouwen en te ontdekken wat Hij voor ons wilt doen. God wil veel voor ons doen en heeft er voor gekozen om ons te gebruiken voor zijn plannen het enige wat Hij vraagt is : Vertrouw MIJ!!
LUKAS 5: 8-9
8 Toen Simon Petrus dat zag, viel hij neer voor de knieën van Jezus en zei: Heere, ga weg van mij, want ik ben een zondig mens.9 Want grote verbazing had hem en allen die met hem waren, bevangen, over de vangst van de vissen, die zij gedaan hadden;
Dit is wat er gebeurt als Jezus aan het werk gaat. Jezus zijn grootheid word zichtbaar en mensen worden geraakt door wie hij is. wonderen en tekenen zijn altijd bedoeld om God groot te maken!
Soms hoor ik wel eens geluiden om mij heen van die charismatische christenen denken maar dat God een knuffel beertje is en dat je hem zo in je broekzak kan stoppen en er uit kan halen als je hem nodig hebt. hier ben ik het niet mee eens. want hoe meer ik zag en ervoer hoe God in deze tijd nog steeds bezig is door zijn Geest . Hoe meer ontzag ik kreeg van hoe groot HIJ is .
LUKAS 5: 10-11
10 en evenzo ook Jakobus en Johannes, de zonen van Zebedeüs, die metgezellen van Simon waren. En Jezus zei tegen Simon: Wees niet bevreesd, van nu aan zult u mensen vangen.11 En nadat zij de schepen aan land gebracht hadden, lieten zij alles achter en volgden Hem.
Na dat Simon had gezien dat hij niet meer op zich zelf hoefde te vertrouwen maar dat hij op jezus kon vertrouwen liet hij alles achter en volgde hem. Ik bid dat ik zelf steeds meer leer om alles achter te laten en Jezus steeds meer en meer te vertrouwen en te volgen. ik leer dit steeds meer en heb afgelopen jaar ook steeds meer geleerd om niet alles te willen beredeneren maar op God te vertrouwen, wat vaak spannend eng en onwennig was maar ik merk wel hoe meer ik dit doe hoe meer ik van god ervaar en hoe meer wonderen ik zie gebeuren. ik heb afgelopen jaar mijn netten uit mogen gooien door naar RoyalMission School te gaan en ik ben benieuwd waar god binnenkort wil dat ik mijn netten uit gooi. ik zie uit naar het volgende avontuur wat ik met hem mag aan gaan.
En nu de vraag aan jou
Waar vraagt God aan jou om je netten uit te gooien? waar mag jij uit je comfort-zone stappen ? dit kan van alles zijn . door bijvoorbeeld iemand een compliment te geven die nooit een compliment krijgt. of een keertje wel iemand iets over je geloof vertellen terwijl je dat nooit doet of om een keertje naar de God te kijken buiten de comfort-zone van je eigen denominatie. ik daag je uit aan God te vragen waar jij je netten mag uitwerpen zodat Hij je meer van hem zelf kan laten zien . ik geloof dat als je dat aan hem vraagt hij jou vanzelf een mogelijkheid geeft .
Meer kan ik er niet van maken. Wat ben ik gezegend met zulke geweldige mensen om mij heen, zulke goede vrienden en zo’n fijne familie. Soms besef ik me, volgens mij, niet genoeg hoe gezegend ik ben en laat ik niet genoeg merken hoe dankbaar ik met iedereen ben. Daarom wil ik jullie allemaal bedanken
Wat ben ik dankbaar voor alle gave positieve reacties die ik heb mogen ontvangen na mijn eerste blog bericht wat is het toch gaaf om te merken dat jullie zo meelevend zijn.
Wat ben ik dankbaar voor iedereen die mij niet veroordeelt . Toen ik mijn eerste bericht postte was ik heel bang voor alle negatieve reacties die daardoor los zouden komen, wat gaaf om te merken dat dat nergens voor nodig was.
Wat ben ik dankbaar voor mijn vrienden waar ik altijd op terug kan vallen, waarmee ik lol en serieuze gesprekken kan hebben. Ik zou niet weten wat ik zonder jullie zou moeten.
Wat ben ik dankbaar voor mijn gezin wat hebben we het toch goed thuis.
Wat ben ik dankbaar voor mijn sponsors. Wouw wat een mega bedrag hebben jullie mij gegund. ik kan het haast niet geloven.
EN BOVENAL wat ben ik mijn GOD toch dankbaar. Hij is degene die mij al deze dingen geeft
“He luuk wat flik je me nu? eerst een hele lap tekst schrijven waarom je nou een blog begint en in he tweede bericht al neer zetten dat dit misschien al weer je laatste bericht is ? Een beetje wispelturig of niet.”
Ik zal het u uitleggen. Het is namelijk niet zo dat ik geen zin meer heb om voor jullie te schrijven
maar ik heb namelijk serieuze plannen om mij zelf de vernieling in te werken.
nu zult u misschien denken “hoe dan”?
Ik zal het u vertellen “dat ga ik doen door 162 kilometer en 280 meter te fietsen (van Veenendaal naar Drachten) om geld bij elkaar te krijgen voor mijn jaar Royal Mission School.Dat betekent 9 uur en 1 minuut goede gesprekken en 3491 kilocalorieën verbruiken.”
ook al zult u misschien denken voor zo’n sportief en atletisch gebouwde jongen als Luuk is dit appeltje eitje dit is helaas niet zo voor mij is dit een hele onderneming en ik heb zeer mijn twijfels hoe ik deze tocht ga overleven.
Waarom heb ik geld nodig?
Ondanks dat ik momenteel 6 dagen per week werk om mijn Royal Mission jaar bij elkaar te sparen ben ik mij er bewust van geworden dat al het geld behoorlijk welkom is. Dit komt omdat buiten de kosten van het jaar zelf (€6750) er nog een hoop andere kosten bij komen. Denk aan de kosten van de trein en levensonderhoud. Ik heb voor dit jaar geen recht op studiefinanciering dus alles moet uit eigen zak betaald worden. Ik geloof dat dit mij gaat mij lukken maar het gaat behoorlijk krap worden. dus voelt u zich geroepen om mij te sponsoren of heeft u vragen? stuur mij een privé berichtje of spreek me aan, dan geef ik u meer informatie
Wat is er toch met die Luuk aan de hand ? Gaat hij toch weer naar school ? Is die jongen nog wel helemaal helder in zijn bovenkamer ? En wat is ‘Royal mission school’ nou weer? Zomaar wat dingen die jij je de afgelopen tijd misschien hebt afgevraagd.
Niet zo heel erg gek want soms vraag ik dit mezelf ook wel eens af. Er is in het afgelopen jaar veel gebeurd in mijn leven en er gebeurt nog steeds veel. Als iemand van jullie mij vorig jaar had verteld dat ik een bijbelschool zou gaan volgen dan zou ik je naar alle waarschijnlijkheid heel vriendelijk hebben gevraagd of je ooit overwogen had om een dokter te bezoeken.
Ik verander haast sneller dan mijn eigen schaduw
Ik heb twee redenen waarom ik deze blog ben begonnen
Ik wil proberen om jullie via deze blog een beetje op de hoogte te houden van wat er in mijn bolle kop om gaat.
Ik wil jullie graag betrekken in de dingen die ik mee maak en leer in de tijd voorafgaand aan ‘Royal mission school’ en in de periode op de school zelf
er is geen drie want ik zei dat het er twee waren.
Waarom heb ik er voor gekozen om Royal Mission school te gaan doen?
Bij ons in de kerk is het gebruikelijk dat mensen met Pasen belijdenis van hun geloof voor in de kerk kunnen doen. Ik zag hier het nut niet van in. Ik dacht:
Waarom zou ik aan de kerk moeten bewijzen dat ik geloof. Dit lijkt haast wel op een papiertje halen om er echt bij te kunnen horen en mee te mogen doen aan het avondmaal.
Ongeveer een jaar geleden heb ik er toch voor gekozen om openlijk mijn geloof te belijden in de kerk. Dit doen was een behoorlijke stap voor mij. Vlak voor Pasen 2014 gaf God mij op mijn hart dit te doen. Toen ik dit die zelfde avond nog aangaf aan mijn vrienden gaven zij aan dat hun ook tot dit besluit waren gekomen. Hoewel ik zelf gedacht had dat dit mijn leven niet zo zeer zou veranderen omdat ik voor die tijd ook al voor God had gekozen heeft het doen van belijdenis toch wel iets teweeg gebracht in mijn leven. Ik merk dat God sinds dien ontzettend bezig is in mijn leven en dat ik steeds meer leer om hem te vertrouwen.
Je mag bij God komen zoals je bent maar je zal niet blijven zoals je was
Ook heb ik in september mijn opleiding afgerond en ben ik begonnen met werk zoeken, wat moeilijker is dan gedacht. ondertussen werk ik wel bij ´Agarica´ en ´Plentyparts´ waar ik het naar mijn zin heb. Toch ging ik steeds meer nadenken over mijn toekomst. `Moet ik toch nog een studie volgen? moet ik ook kijken naar andere banen? en wat is Gods plan met mij ?’ In oktober ben ik naar ‘Heartbeat jongeren weekend’ geweest. Normaal was ik niet zo erg van dit soort evenementen maar ik zag een advertentie in het ‘Beam’ magazine en ik wist: “hier moet ik heen” en ik heb mij een dag later aangemeld om hier samen met Gert Jan (mijn jongere broer) heen te gaan. Ik heb mij zelf daarna vaak afgevraagd:
waarom ga ik hier heen en wat heb ik daar nou te zoeken?
Zelfs toen ik samen met Gert Jan onderweg was naar dit evenement zaten wij nog met ons tweeën te stressen, maar dat was nergens voor nodig. Nu beveel ik dit evenement ook bij iedereen aan. Ik heb hier Gods kracht heel erg gevoeld en gezien om mij heen. Ook ‘Royal mission’ deed hier een seminar. Hiervan was ik zo erg onder de indruk dat ik later thuis nog even op hun site keek. Daar zag ik dat ze ook een bijbelschool hadden en ik wist eigenlijk meteen dit moet ik doen! Gelijk dacht ik:
FF rustig Luuk probeer heel even met beide benen op de grond te staan en denk hier even rustig over na
Dus ik besloot om mij aan te melden voor een meeloopdag. Zo gezegd zo gedaan ik meldde mij aan voor een meeloopdag. Aangezien ik die dag gewoon moest werken bij ‘Agarica’ zou ik later bij de presentatie aanschuiven om lekker anoniem mee te kunnen kijken. Dus Ik heb mijn paspoort gepakt (je weet maar nooit als je naar het buitenland gaat.), auto geleend van opa en oma en ben met mijn goede gedrag naar Drachten gegaan. Daar eenmaal aangekomen bleek dat er een miscommunicatie was geweest waardoor de presentatie al afgelopen was en ik net aankwam toen het hele gebeuren afgelopen was. Ik dacht:
nou God, ik weet niet hoe het met u zit maar dit vind ik niet zo grappig
Maar ik werd daar zo goed welkom geheten ik kreeg nog een speciale privé rondleiding. En had uitgebreid de kans om de studenten die er nu zitten te ondervragen. Ik durf op dit moment ook wel te zeggen dat dit precies de bedoeling was van God,
ik werd nog meer bevestigd dat dit is wat ik wil maar ook wat God wil dat ik ga doen.
Allemaal helemaal mooi Luuk, maar wat is ‘RoyalMissionSchool’ nou eigenlijk?
‘Royal mission school’ is een fulltime Bijbel en vormings school, dat betekent dat ik vanaf september elke week van maandag t/m donderdag in Drachten woon met een kleine groep om onderwezen te worden en gevormd te worden in het geloof. Ik zal les krijgen aan de hand van de 5 bedieningen zoals ze staan beschreven in Efeziërs 4. Voor meer informatie neem eens een kijkje op http://royalmission.nl/school/fulltime-vormingsschool/ .
Hoe wil je dit jaar gaan betalen?
Dat is een veel gestelde vraag en niet zo’n hele gekke vraag aangezien er nog een behoorlijk prijskaartje aan zo’n opleiding hangt. En aangezien het een particuliere opleiding is heb ik geen recht op studiefinanciering een uitgestelde lening of OV studenten kaart. Dus de school en reis moeten uit eigen zak betaald worden. Gelukkig heb ik dit jaar veel kunnen sparen door zes dagen per week te werken.
Ik heb ook gemerkt dat sommige mensen mij graag willen sponsoren. Dat kan, want dit geld is wel heel erg welkom.Op 29 mei doe ik samen met andere toekomstige studenten mee met een sponsorfietstocht van Veenendaal naar Drachten (daarover zal ik op een ander moment meer schrijven)
Nog belangrijker dan de financiële ondersteunig is gebed. Ik hoop dat jullie voor me willen bidden.
Tot slot.
Ik besef heel erg goed dat ik door het publiceren van deze blog mijzelf heel erg kwetsbaar opstel. Sommigen van jullie zullen mij precies begrijpen en sommige mensen zullen denken: “die jongen is niet goed geworden, hij is compleet gehersenspoeld”. Toch vind ik het belangrijk om dit te delen. Ik daag u of jou ook uit als je vragen hebt of dingen niet snapt vraag het aan mij. Je kan hier reageren, je kan mij een berichtje sturen of mij gewoon een keer aanspreken.
Want ik ben misschien voor wereldse begrippen heel gek, maar gelukkig ben ik wel gek in Jezus
Luuk Salomons 